,,ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ყინულოვან წყალში იძირებოდა. არადა, სიმშვიდეს ჩქამიც არ არღვევდა. სამყაროს რამდენიმე სანტიმეტრი სიცარიელე აშორებდა და ეს სიცარიელე აბჯარივით იცავდა…”
მიშელ უელბეკი
შიშინი....
დილა ადრე მიუტევებლად ოპტიმისტური რაიმე იყო, ახალი დღის მოლოდინით და ჩაის ორთქლიანი განცდებით. ახლა დილით ადგომა არ მინდა, გაღვიძების გამო კი არა, აი, უბრალოდ მეზარება ახალი დღის ატანა. საერთოდ, საოცრად მიყვარს სიცოცხლე, მაგრამ…
ბოლო დროს კი საგანგაშო დაბნეულობის გამოვლინებაც დამეწყო, უნივერსიტეტში ,,საღვაწად” უბრალოდ ნერვები აღარ მყოფნის და მარადიულად დაღლილი ვარ საბრალო სიზიფესავით (მიხარია, რომ მაინცდამაინც არ მემჩნვა). შეიძლება იმის ბრალია რომ მზის სხივები დასუსტდა და ჰაერი დაცარიელდა, ან სხვა რამეების…
ადამიანი უცნაური მოცემულობაა _ ორგანულ ნივთიერებათა მთრთოლარე ნაერთი, იოლად მოწყვლადი და ისეთი დაუცველი, რომ დაფიქრდე, გული შეგეკუმშება და დაიყვირებ, ცხოვრების უღრან ტყეებში მისი მარტო მიტოვება არ შეიძლებაო. მაგრამ, ამაზე ფიქრი არსებობის ყოველდღიურ ლოგიკასთან შეუთავსებელია. ადამიანს, ამ უცნაური ორგანიზაციის ორგანულ მატერიას ახასიათებს სულისშემძვრელი რაიმე _ ფსიქიკა გააჩნია, უფრო მეტიც _ ცნობიერება და თვითცნობიერება. ის საკუთარი ორგანიზაციის გარეთ მყოფ მატერიასთან განუწყვეტელ კავშირში იმყოფება შეგრძნებების საშუალებით, შეგრძნებები კი აღქმის პროცესს ქმნიან. შეგრძნები გარე გამღიზიანებლის ენერგიას ცნობიერების ფაქტად გარდაქმნიან და დასაბამს აძლეენ ჩვენ ცნობიერებაში არსებულ რეალობებს. გრძნობები და ემოციებიც ასეთი რეალობებია…
სიცოცხლე ნიშნავს არსებობის განხორციელებას სრულყოფილად, ნახევრად სიცოცხლე კიდე არ არსებობს.
პინგვინთა კუნძული 
ადამიანი ძალიან “ხრუპკია.” მართალია ხანდახან ამის აღქმისას შეიძლება ძალიან შეგეშინდეს, გაგიკვირდეს და ა.შ.
დედები როგორ არ გადადიან ნეტა ჭკუიდან, თავიანთ ახალშობილებს როცა უყურებენ…
სხვისი არ ვიცი და მე კი თითქმის გადავედი კიდეც ჭკუიდან 🙂