ამბავი კანცლერ-უფალთან შეხვედრისა

1) დაიშალოს რეგენტთა საბჭო
2) დააბრუნეთ უნივერსიტეტში გათავისუფლებული ლექტორები
3) ყველა სტუდენტს ქონდეს საგნების თავისუფლად არჩევის საშუალება
4) გადადგეს ანდრო ბარნოვი
_ ეს მოთხოვნები წამოაყენეს გუშინ სტუდენტებმა, რომელთა შეშვებაც უნივერსიტეტის დაცვას უნივერსიტეტში ცოცხალი თავით არ სურდა. პირველი კორპუსის შესასვლელთან შეკრებილი სტუდენტები ხან სტუდბილეთმომარჯვებულები ეხვეწებოდნენ დაცვას შეშვებას და ხან გადახდილ 2250 ლარს ახსენებდნენ, რომელიც უნივერსიტეტის შენობითა და სხვა უძრავი ქონებით სარგებლობის უფლებას აძლევს სტუდენტს (ნუ, რომ არ გავიხსენოთ, რომ თსუ საჯარო დაწესებულებაა და ის ორიოდე ათეული მილიონი ლარი რომელსაც გადასახადების გადამხდელთა ჯიბეებიდან იღებს და საკუთარი ფუნქციები საერთო სახალხო საკუთრებად აქცევს) მაგრამ არაფერი გეტკინათ: დაცვის ბიჭები იდგნენ ამაყად აღმართული ვითარცა გმირთა მოედნის ობელისკი და ამაო იყო ხმა მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა. იმის მიუხედავად, რომ მათ არ შეეძლოთ ახსნა რა მოტივით არ უშვებდნენ სტუდენტებს საკუთარ უნივერსიტეტში, ,,კარიბჭის” გახსნას არ აპირებდნენ. საბოლოოდ, სანამ ერთერთი სტუდენტი ფანჯრიდან არ გადაძვრა და ციხის შიგნიდან გაღება არ ცადა, ამ ამბავს არაფერი ეშველა. მოგვიანებით კი თსუ-ს ადმინისტრაციამ მეტისმეტად ,,სერიოზული” განცხადება გაავრცელა სადაც ეს ფაქტი ძალადობრივ შეჭრად გაასაღა, გარდა იმისა რომ აქციის დროს პოლიციის მთელი კორპუსი გამოიძახა, გეგონება მართლა მოძალადე შეიჭრა სადმე ადმინისტრაციას თავები დააყრევინა.

უნივერსიტეტს შენობაში შესვლის შემდეგ სტუდენტებთან რექტორის მრჩეველი, მარინა ლომოური გამოვიდა და სტუდენტებთან დალაპარაკება სცადა. უნდა ითქვას, რომ მას პიროვნულად ჩვენი ნდობის მოპოვება არ გაჭირვებია, მაგრამ ფაქტია რომ რექტორის მრჩეველი და თავად რექტორიც კი ჩვენ რეალობაში გადაწყვეტილების მიმღები პირები ვერ არიან. თსუს მთავარი რუხი კარდინალი, ადმინისტრაციის ხელმძღვანელი დავით ჩომახიძე კი სტუდენტებთან შესახვედრად აუდიტორიაში ალესილი ხანჯლის სიფათით შემოვიდა და საკუთარ თვალებს კიდევ არ უჯერებდა, ეს რა გაბედეს ცხვირმოუხოცავმა სტუდენტებმაო. ჩემთან შეხვედრა ვის გინდოდათო, მსოფლიოს მბრძანებლის ამბიციით იკითხა და ღრმად დარწმუნებულმა იმაში, რომ ჩვენთვის მისი უბრალოდ დანახვაც დიდი პატივი იყო, მოწყალება მოიღო და კითხვების დასმის უფლება მოგვცა.
,,ჩვენ თქვენთან სალაპარაკოდ არ მოვსულვართ, ჩვენი მოთხოვნების გასაცნობად მოვედით” _ ავზუზუნდით ბუზებივით და პირველად სიბრაზისგან აქ უმტყუნა ნერვებმა ჩვენს კანცლერს, ბატონსა და განმკარგველს. დაფაზე ჩამოწერილ მოთხოვნებს ამრეზით შეხედა და დაიწყო განმარტება, თუ რა ტუპიაკი ხალხი ვართ რომ თურმე რეგენტთა საბჭოს გაუქმებას ვითხოვთ. ბოლოს, მას შემდეგ რაც დიტომ რეგენტთა საბჭოს შემადგენლობა ხმამაღლა წაიკითხა, სეფერთელაძის თავჯდომარეობით დაწყებული ფინანსთა და ა.შ მინისტრთა მოადგილეებით დაკომპლექტებით გაგრძელებული და კანცლერ-უფალმა შეატყო, ვიცოდით რას ვითხოვდით, იმის დაჯერება დაგვიწყო, უი, ეგ კი მასეა მაგრამ თქვენ რატომ გაწუხებთ, ბაზებს ეგ ავი ძიები არ ეხებიან და აკადემიურ პერსონალსო. როცა სტუდენტებმა თსუ-ს მმართელობის სქემა ააფარეს ცხვირწინ სადაც ჩანს, რომ ამ სამთავრობო ჩინოვნიკების არჩეული კანცლერი ფაქტობრივად მთელ უნივერსიტეტს განაგებს და რექტორი ინგლისის მეფესავით სიმბოლური რჩება, ჩვენმა სამთავრობო კანცლერმა იგრძნო რომ გაქცევის დრო იყო. ჯერ ერთერთ სტუდენტს ჩააჯინდა, აი წამოდი შენ თუ ინტრიგანი არ ხარ აქ კი ნუ ყვირი პრობლემა მაქვს, გამომყევი და მე მოგიგვარებ, რა საგანსაც გინდა აგირჩევო და მერე სასწრაფოდ კუნთმაგარი ბიჭების გარემოცვით გაგვშორდა. გაგვშორდა და დაგვიტევა გულში უსაშველო სევდა. გაგვშორდა ისე, რომ არ უღიარებია და სერიოზულად არ მიუღია ჩვენი არცერთი პრობლემა და მოთხოვნა. ყველაზე უმიშვნელოსა და მისთის უხიფათოზე, გაუმართავ ბაზებზეც კი გაგვიცხადა, ბაზები იდეალურია და თქვენ იგონებთო.

მოკლედ ეგეთი მდგომარეობაა. უნივერსიტეტის მმართველ-კანცლერ-მეუფეს სტუდენტების გაგონებაც არ უნდა. ბუნებრივია _ მას ხომ სტუდენტები და ლექტორები კი არა მინისტრის მოადგილეები ირჩევენ და მოვალეა იგი წინაშე არა სტუდენტთა და ლექტორთა და რექტორისა, არამედ წინაშე მის პარტიისა და არა ჰმორჩილებს სხვა უფალსა თვინიერ პარტიისა. სამაგიეროდ მის ხელშია უნივერსიტეტის მთელი ფინანსები და ყველაფერი სხვა დანარჩენიც. აი სწორედ ამიტომ არ შეიძლება ჩინოვნიკები შედიოდნენ რეგენთა საბჭოში და ისინი ნიშნავდნენ უნივერსიტეტის მმართველს. სწორედ ამიტომ უნდა გავაგრძელოთ ლექტორებმაც და სტუდენტებმაც (და მე თუ მკითხავთ, რექტორმაც) განათლების სამინისტროსა და საკანონმდებლო ორგანოსადმი რეგენტთა საბჭოს გაუქმების მოთხოვნა. ყველა დანარჩენი პრობლემა, ლექტორების პოლიტიკური ნიშნით შერჩევა, ბაზების გამართვა და ანდრო ბარნოვის დეკანად წამოსკუპება განპირობებულია ზუსტად იმით, რო, მუსიკას ჩვენ კი არა, ნაცმო უკვეთავს. რეგენტთა საბჭო არის უნივერსიტეტებში მმართველი პარტიის წლობით გაძლიერებული გავლენის ნორმატიული აქტით დაკანონება (რეგენტთა საბჭოს მექანიზმი ამ ფორმით კანონში შეაპარეს სასწავლებლების სსიპ-იდან ააიპ-ად გადაყვანისას). ეს არის ყველაზე თავხედური თავდასხმა უნივერსიტეტის ავტონომიაზე და საკუთარი თავისა და აკადემიური ღირსების წინაშე არ იქნება მართალი არცერთი სტუდენტი, ლექტორი თუ გარეშე მოქალაქე, რომელიც ამაზე ხმას არ ამოიღებს.